Nohut, yüzlerce yıldan bu yana tarımı yapılan ender bitkilerden biridir. Anavatanı olarak Türkiye'nin güneydoğu bölgesi gösterilir. Pek çok kaynağa göre, bu bölgede yaklaşık 6000-7500 yıl önce nohut yetiştirilmeye başlanmıştır. Bugün, Türkiye dahil dünyanın pek çok yerinde nohut tarımı yapılmaktadır. Dünya nohut üretimine bakıldığında, üretimin büyük çoğunluğunun Orta Doğu ve Asya kıtasının güneybatı bölgelerinde yoğunlaştığı görülmektedir. FAO verilerine göre, 2003 yılında dünya genelinde 9.731.461 hektarlık bir alanda toplam 7.817.492 ton nohut üretilmiş ve ortalama verim 79,1 kg/da olmuştur. Üretilen bu miktarın yaklaşık %82-87'si sadece dört ülke tarafından gerçekleştirilmiştir: Türkiye, Hindistan, İran ve Pakistan. Hindistan, 5.410.000 tonluk üretimiyle (%67) dünya nohut üretiminde lider konumdadır. Türkiye ise 578.000 ton üretimiyle (%7,7) Hindistan'ın ardından dünya ikincisidir. Nohut, tanelerinde bulunan %22-26 protein, %45-60 karbonhidrat, %4,6-5,7 yağ, fosfor ve kalsiyum sayesinde insan beslenmesinde önemli bir yer edinmiştir. Dünya üretiminin hemen hemen tamamı çeşitli şekillerde gıda olarak tüketilir. Bir baklagil olması ve köklerindeki nodüllerde havanın serbest azotunu bağlayabilmesi sebebiyle de iyi bir münavebe bitkisi olarak önemlidir.

Nohut, değişik toprak tiplerinde yetişebilen bir bitkidir. Türkiye'de nohut genel olarak kireç yönünden zengin eğimli alanlarda ekilmektedir. Kuraklığa direnci fazla değildir, bu nedenle sulama koşullarının uygun olduğu bölgelerde daha verimli sonuçlar elde edilebilir.

Nohut tohumları 20-30°C arasında filizlenebilmektedir. Optimum filizlenme sıcaklığı ise 25°C'dir. Vejetatif gelişmenin erken dönemlerinde optimum sıcaklık isteği gece 22-27°C, gündüz 30-32°C'dir. Çiçeklenme döneminde ise optimum sıcaklık isteği gece 19-22°C, gündüz 27-30°C'dir. Sıcaklığın yüksek olması bitkide yaprak sayısının artmasına, dal sayısının ise azalmasına sebep olur.

Nohut ekimi için çevre şartlarına göre değişmekle birlikte, pullukla sürüm yapıldıktan sonra toprağın diskaro ile işlenip tırmık geçirilmesi uygundur. Toprak işleme derinliği 15-20 cm arasında olmalıdır. Bu derinlik, bitki köklerinin daha iyi gelişmesini sağlar ve su tutma kapasitesini artırır.

Türkiye'de nohut genellikle ilkbaharda ekilmektedir. Ekim, bölgelere ve yıllara göre değişmekle birlikte Şubat ayının ikinci yarısı ile Nisan başı arasında yapılır. Bazı bölgelerde ise antraknozdan kaçınmak amacıyla ekim, Mayıs ayına kadar ertelenebilmektedir. Ancak, bu durum verim kaybına yol açabilir.

Nohut, köklerindeki nodüllerde bulunan bakteriler aracılığıyla havanın serbest azotundan yararlanabilmektedir. Bu sebeple yüksek dozda azot uygulamasına ihtiyaç yoktur. Ancak, özellikle erken ekilişlerde 2,5-3 kg saf N/da gübre uygulaması, tane tutma oranını artıracaktır. Fosforlu gübre uygulaması da verimde artışa neden olmaktadır. Gübreleme, toprağın besin maddesi eksikliklerine göre düzenlenmelidir.

Nohut, dünya genelinde önemli bir tarım ürünü olarak karşımıza çıkmaktadır. Besin değeri yüksek, adaptasyon yeteneği geniş ve azot bağlama kapasitesiyle tarım sistemlerinde önemli bir yere sahiptir. Optimum toprak ve iklim şartları sağlandığında, yüksek verim ve kalite elde edilebilir. Türkiye, nohut üretiminde dünya sıralamasında ikinci sırada yer almakta olup, üretim potansiyelinin artırılması için modern tarım tekniklerinin ve uygun gübreleme yöntemlerinin kullanılması önem arz etmektedir.